Επικοινωνία

ROCKABYE

 Κατά την αποφοίτησή μας από το σχολείο μας, επιλέξαμε να αποχαιρετήσουμε όλους εσάς, γονείς, δασκάλους, συμμαθητές και με ένα χορευτικό.

  Η επιλογή του τραγουδιού που θα πλαισίωνε το χορευτικό μας, δε θέλαμε να ήταν τυχαία. Έτσι επιλέξαμε ένα τραγούδι που οι στίχοι του μιλούν για αγάπη και αφοσίωση. Μιλούν για έναν ιδιαίτερο δεσμό στη φύση, αυτόν της μητέρας με τα παιδιά της. Για τις μητέρες που μόνες τους προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους αντιμετωπίζοντας καθημερινές προκλήσεις αλλά και για όλες τις μητέρες που αγωνιούν και δίνουν καθημερινό αγώνα προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν μια καλύτερη ζωή.

  «Αγάπη μου, θα προσπαθήσω κανείς να μη σε πληγώσει. Θα σου δίνω όλη την αγάπη μου. Θα μεγαλώσεις και η ζωή σου θα είναι πιο όμορφη, γιατί εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω».

  Το αφιερώνουμε λοιπόν σε όλες τις μητέρες του κόσμου και ιδιαίτερα στις δικές μας που μετά τις πρώτες αγωνίες τους όταν πρωτοπεράσαμε τις πόρτες αυτού εδώ του σχολείου, τώρα μας βλέπουν να αποφοιτούμε και να ανοίγουμε τα φτερά μας για τον επόμενο σχολικό μας ορίζοντα.

  «Και όταν εμείς τις κοιτάμε στα μάτια, ξέρουμε ότι θα είμαστε και εκεί ασφαλείς. Γιατί η αγάπη τους είναι ασύγκριτη. Ξέρει να μας κρατά πάντα ζεστούς και να διώχνει μακριά το κρύο».

  Θέλουμε, επίσης, να ευχαριστήσουμε θερμά μία ακόμα μητέρα αλλά και δασκάλα χορού, την κυρία Μαρουλάκη Μαρία, που μας αγκάλιασε σαν παιδιά της και μας αφιέρωσε αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο της, προκειμένου να μας βοηθήσει να υλοποιήσουμε την ιδέα μας.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του ΣΤ2

Θα πας στο γυμνάσιο; Ε, και; Μη σε πιάνει πανικός!

«Το σχολείο»

Ήμουνα μικρή και

με πήγαν στο δημοτικό.

Τα πέρασα καλά και

τώρα με πιάνει πανικός

που θα πάω …

στο γυμνάσιο!

                                                                       Χ. Λαμπρούλια

  Σε λίγο καιρό αποφοιτούμε απ’ το δημοτικό και ύστερα θα φοιτήσουμε στο γυμνάσιο. Τα συναισθήματά μας είναι ανάμεικτα.

 Νιώθουμε λύπη και στενοχωριόμαστε που θα φύγουμε απ’ το δημοτικό, γιατί περάσαμε όμορφες στιγμές και αποκτήσαμε φίλους και φίλες.

  Τα έξι χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα και σίγουρα θα θυμόμαστε αστεία περιστατικά της σχολικής μας ζωής, αλλά και στιγμές έντασης που μας έθλιβαν και μας χαλούσαν τη διάθεση.

  Υπήρξαν δυσκολίες, όταν ξεκινήσαμε «πρωτάκια». Χρειαστήκαμε χρόνο για να γνωριστούμε με τους δασκάλους μας, τις δασκάλες μας, τα άλλα παιδιά. Κάποια μαθήματα μας δυσκόλεψαν και όταν είχαμε βοήθεια, όλα γίνονταν πιο εύκολα.

  Αγαπάμε αυτό το κομμάτι των μαθητικών μας χρόνων, χρόνια που δε θα ξαναγυρίσουν και θα τα νοσταλγούμε. Ποτέ δε θα ξεχάσουμε τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς μας, τις απογοητεύσεις  που μπορεί να γεννήθηκαν ή τη χαρά της ανταπόκρισης.

  Όμως, η ζωή συνεχίζεται. Και αν καμιά φορά μάς πιάνει πανικός, φόβος ή άγχος για το γυμνάσιο, τα πιο δύσκολα μαθήματα, τους καθηγητές, τους νέους συμμαθητές και συμμαθήτριες, έρχεται ο ενθουσιασμός της ηλικίας μας να μας τονώσει το ηθικό. Και ξαφνικά χαιρόμαστε για την αλλαγή αυτή, προσμένουμε με ανυπομονησία και περιέργεια το καινούριο, το διαφορετικό.

  Είμαστε στο κατώφλι της εφηβείας μας και ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά μας. Μπορεί να αποχωριστούμε τους φίλους μας και τις φίλες μας ή τους δασκάλους και τις δασκάλες μας, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε μαζί τους και να διαφυλάξουμε τις πολύτιμες αναμνήσεις στην καρδιά μας!

Οι μαθητές και οι μαθήτριες της ΣΤ ΄τάξης.