Παραμύθια

«Εκπαιδεύοντας τους γονείς μας στην ασφάλεια στο διαδίκτυο»

«Το μαγικό ποντίκι»

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο αγόρια, ο Κώστας και ο Μάκης, που είχαν υπολογιστή, «έμπαιναν» στο διαδίκτυο και «ανέβαζαν» τις φωτογραφίες στο twitter. Όμως, όταν τις είδανε οι συμμαθητές τους , όλοι στο σχολείο γέλαγαν με αυτούς και εκείνοι δεν το πήραν χαμπάρι. 

   Την άλλη μέρα, όπως πήγαν να μπουν στο twitter, το ποντίκι ζωντάνεψε και είπε: «Σταματήστε!». Τα αγόρια ρώτησαν: «Γιατί;» και το ποντίκι απάντησε: «Επειδή δεν είναι σωστό να «ανεβάζετε» φωτογραφίες, γιατί θα σας κοροϊδεύουν. Μην το κάνετε! Εντάξει;». Τα παιδιά είπαν: «Εντάξει, μαγικό ποντίκι!» και μετά το ποντίκι έγινε πάλι ένα κανονικό ποντίκι!

Α. Ακούτιν

«Ένα έξυπνο ποντίκι»

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί, το οποίο δημοσίευε συνέχεια προσωπικά στοιχεία και φωτογραφίες.

  Όταν μια μέρα το παιδί αυτό «ανέβασε» μια πολύ προσωπική φωτογραφία, σαν να ζωντάνεψε το ποντίκι τού υπολογιστή. Του έδειξε, γιατί είναι λάθος να δείχνει τα προσωπικά του δεδομένα και τον συμβούλεψε να μην το κάνει αυτό.

   Όμως, μετά από λίγο καιρό, το παιδί άρχισε να δημοσιεύει πάλι φωτογραφίες. Αυτές τις φωτογραφίες  τις είδε ένας κακός άνθρωπος και με κάποιον τρόπο βρήκε το σπίτι που μένει το παιδί. Εκείνη την ημέρα οι γονείς τού παιδιού λείπανε και τότε αυτός πήγε και χτύπαγε την πόρτα για να του ανοίξει. Την ίδια στιγμή ξαναζωντάνεψε το ποντίκι και του είπε ότι την πρώτη φορά δεν το άκουσε. Τότε το παιδί παρακάλεσε το ποντίκι να τον βοηθήσει. Αυτό του πρότεινε να πάρει τηλέφωνο την αστυνομία.

  Μόλις πιάσανε τον άνθρωπο αυτό, το παιδί κατάλαβε το μάθημά του και δεν «ανέβασε» ξανά καμιά φωτογραφία και έζησε το παιδί καλά κι εμείς καλύτερα!

Γ. Ζαχαριουδάκης

«Το ποντίκι του υπολογιστή ζωντανεύει και συμβουλεύει τα παιδιά να μην «ανοίγουν» ηλεκτρονικά μηνύματα από αγνώστους στο διαδίκτυο.»

  Μια  μέρα το ποντίκι τού υπολογιστή μου μού διηγήθηκε μια ιστορία και σας τη λέω κι εσάς που σας αρέσουν οι ιστορίες!

  Μια φορά κι έναν καιρό  ένα κορίτσι, η Ευρυδίκη, ήταν στο σχολείο της και έπαιζε με τους συμμαθητές της, όμως όταν ήρθε η ώρα να πάει στο σπίτι μόνη της, ένας ηλικιωμένος κύριος την ακολούθησε, την πλησίασε και τη ρώτησε ευγενικά: «Πώς σε λένε, κοριτσάκι μου καλό;»

  Το κορίτσι απάντησε: «Ευρυδίκη».

  Και αυτός συνέχισε: «Ααα, Ευρυδίκη! Δε μου λες, Ευρυδίκη, έχεις κι εσύ Facebook, όπως όλα τα παιδιά; Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά…».

  «Ναι», είπε το κορίτσι και ο κύριος εξακολούθησε να τη ρωτάει:   «Νομίζω πως σε ξέρω, εδώ στη γειτονιά μένεις. Πώς σε λένε στο επίθετο;»

  «Αναστασιάδη», πρόσθεσε η κοπέλα.

«Α, εντάξει. Θυμήθηκα τώρα. Γεια σου.» τη χαιρέτησε ο κύριος.

 «Γεια σας!»  αποκρίθηκε το κορίτσι.

  Όταν έφτασε στο σπίτι της, είδε πως είχε ένα αίτημα φιλίας στο Facebook. Η Ευρυδίκη το δέχτηκε. Ήταν από έναν πολύ όμορφο αγόρι, το οποίο της έλεγε ότι ήταν 12 ετών και τη ρωτούσε την ηλικία της. Το κορίτσι απάντησε πως ήταν κι αυτή 12 ετών.

  «Α, πολύ ωραία! Θες να κανονίσουμε να βγούμε;» τη ρώτησε.

  «Ναι, γιατί όχι;» δέχτηκε εκείνη.

  «Ωραία, πού;» της είπε.

  «Θα σε περιμένω στο σπίτι μου στις 14:00 μ.μ.» πρότεινε το κορίτσι και συμφώνησε το αγόρι.

  Έφτασε 14:00 μ.μ η ώρα και όταν χτύπησε το κουδούνι, η κοπέλα, νομίζοντας ότι είναι το αγόρι, άνοιξε την πόρτα με χαρά. Μόλις είδε ποιος ήταν, αυτός ο ηλικιωμένος κύριος που είχε συναντήσει στον δρόμο, ταράχτηκε. Πάνω στον πανικό της πήρε το βάζο και του το έριξε στο κεφάλι και ο ηλικιωμένος λιποθύμησε επ’ αόριστον! Και ζήσαμε εμείς καλά και εσείς καλύτερα.

Α. Θεοδωρίδου

«Το Διαδίκτυο»

  Μια μέρα ο Θοδωρής και η Μαρία έπαιζαν ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, όταν ξαφνικά μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή «βγήκε» ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από ένα κοριτσάκι δώδεκα χρονών, όπως ο Θοδωρής και η Μαρία, που λεγόταν Κατερίνα και ήθελε να γίνουν φίλοι. Όμως για να γίνουν φίλοι έπρεπε να πατήσουν ένα βελάκι που έλεγε «ΑΝΟΙΓΜΑ».

  Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν κι έτσι όπως πήγαν να πατήσουν «κλικ» με το «ποντίκι», αυτό ξαφνικά … ζωντάνεψε! «Τι πήγατε να κάνετε μόλις τώρα;» είπε το «ποντίκι». Τα παιδιά τρόμαξαν, μόλις είδαν το «ποντίκι» να ζωντανεύει, αλλά τα παραξένεψε κι αυτό που τους είπε.         

   «Μα, λέει, ότι είναι ίδια ηλικία με εμάς και θέλουμε να την κάνουμε φίλη. Επίσης, τη λένε Κατερίνα» είπαν τα παιδιά. «Κι επειδή, λέει, ότι τη λένε Κατερίνα και είναι δώδεκα χρονών, σημαίνει πως πρέπει να ανοίξετε αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα; Ποτέ δεν ξέρετε ποιος κρύβεται πίσω από αυτό. Μπορεί να είναι ένας ιός» απάντησε το «ποντίκι».

   «Μα τι είναι ιός;» ρώτησαν τα παιδιά. «Ιός, παιδάκια μου γλυκά, είναι  ένα κακόβουλο πρόγραμμα υπολογιστή, το οποίο μπορεί να αντιγράψει χωρίς παρέμβαση του χρήστη, αλλά και να «μολύνει» τον υπολογιστή πάλι χωρίς την άδεια και τη γνώση του χρήστη. Ο αρχικός ιός μπορεί να τροποποιήσει τα αντίγραφα τού υπολογιστή ή τα ίδια τα αντίγραφα να υποστούν από μόνα τους τροποποίηση, όπως συμβαίνει σε έναν μεταφορικό ιό. Ένας ιός μπορεί να διαδοθεί από έναν υπολογιστή σε άλλους, παραδείγματος χάρη, από έναν χρήστη που στέλνει τον ιό μέσω ενός δικτύου ή του Διαδικτύου ή με τη μεταφορά του σε ένα φορητό μέσο αποθήκευσης, όπως δισκέτα, οπτικό δίσκο ή μνήμη flash USB», τους εξήγησε το «ποντίκι».

  «Έχεις δίκιο!» συμφώνησαν τα παιδιά. «Δε θέλουμε να χαλάσει ο υπολογιστής μας!!». Και από τότε σταμάτησαν να εμπιστεύονται ηλεκτρονικά μηνύματα που τους έστελναν άγνωστοι χρήστες.

Δ.Κοζορώνη

«Το ποντίκι του υπολογιστή ζωντανεύει»

  Ήταν 24 Μαΐου. Κάθε Τετάρτη έχουμε πληροφορική. Όμως είχα ένα προαίσθημα, αλλά αυτή τη μέρα ήταν καλό προαίσθημα.

  Μπήκαμε στην τάξη πληροφορικής, καθίσαμε όλοι στις θέσεις μας. Σε κάποια φάση ο κύριος της πληροφορικής φεύγει. Ξαφνικά τα ποντίκια των υπολογιστών αρχίζουν να κουνιούνται μόνα τους. Με ένα «πλατσ» έγιναν κάτι μεγάλα ποντίκια, αλλά ήταν και πολύ γλυκούλικα. Άρχισαν να μας μιλάνε και να μας ρωτάνε για το διαδίκτυο. Μας είπαν να μη δημοσιεύουμε φωτογραφίες στο διαδίκτυο και μας διηγήθηκαν πολλές ιστορίες για τέτοιου είδους θέματα.

  Ήταν μια πολύ όμορφη μέρα. Τα ποντίκια μάς είπαν να μην πούμε τίποτε σε κανέναν και ξανάγιναν μικρά ποντίκια υπολογιστή. Αλλά, όταν ξύπνησα, κατάλαβα ότι  όλα αυτά ήταν ένα όνειρο και ποτέ δεν το είπα σε κανέναν.

Χ. Λαμπρούλια

«Το ποντίκι του υπολογιστή ζωντανεύει!»

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο αδερφάκια ο Τούλης και η Μία. Η Μία μια μέρα πρότεινε στον Τούλη να πάνε να παίξουνε παιχνίδια στον υπολογιστή. Ο Τούλης δέχτηκε!

  Καθώς παίζανε το αγαπημένο τους ηλεκτρονικό παιχνίδι, ο Τούλης ένιωσε κάτι να αγγίζει το χέρι του. Γύρισε και είδε το «ποντίκι» του υπολογιστή με μορφή αληθινού ποντικιού. Και τα δύο αδέρφια έβαλαν τις φωνές. Τότε γρήγορα έτρεξε η μητέρα τους, η Ζένια, να δει τι συνέβη.

  Όταν η μητέρα τους κατάλαβε περί τίνος πρόκειται τους είπε να μην ανησυχούν διότι το ποντίκι ήταν άκακο. Η Μία ρώτησε τη Ζένια τι ακριβώς γινόταν. Εκείνη της είπε ότι αυτό το ποντίκι θα τους πει πολύ σημαντικά πράγματα.

  Μετά από αρκετή ώρα το ποντίκι άρχισε να μιλάει λέγοντας:

-         Καλησπέρα σας! Βρίσκομαι απόψε εδώ για να σας μιλήσω σχετικά με την ασφάλεια στο διαδίκτυο.

    Ακούγοντας αυτά ο Τούλης είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

    Το ποντίκι συνέχισε ανακοινώνοντας:

-         Σήμερα θα μάθουμε πώς να αντιμετωπίζουμε τα ηλεκτρονικά μηνύματα από αγνώστους.

  Η Μία περίμενε πώς και πώς να ακούσει τι θα τους πει, σχετικά με αυτό το θέμα, το ποντίκι.

  Αρχικά τους είπε:

-         Πρώτον, αν μας έρθει κάποιο τέτοιο μήνυμα, το λέμε στους γονείς μας.

  Ύστερα τους εξήγησε ότι σε καμιά περίπτωση δε θα δράσουν μόνοι τους, επειδή είναι μικροί και δεν ξέρουν.

  Στο τέλος, ο ποντικός χαιρέτησε τη μητέρα και τα παιδιά και πήρε πάλι τη μορφή «ποντικιού» του υπολογιστή.

Μ. Νικολακοπούλου

«Η Αλίκη στη χώρα της Δίαιτας»

  Μια φορά κι έναν καιρό η Αλίκη, καθώς τριγυρνούσε στη χώρα των Θαυμάτων, συναντήθηκε τυχαία με τον φίλο της τον Λαγό και αποφάσισαν να περάσουν λίγη ώρα μαζί κουβεντιάζοντας και απολαμβάνοντας ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι. Η τσαγιερί που επέλεξαν για τη συνάντησή τους, ήταν η πιο φημισμένη της περιοχής καθώς διέθετε ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε κάθε τραπεζάκι της, χωρίς extra χρέωση αλλά και τις νοστιμο-παχυντικότερες κρέπες ever. Δύο τέτοιες special παράγγειλαν οι φίλοι μας.

  Όσο μιλούσαν, ο Λαγός παρατηρούσε επίμονα την Αλίκη απ’ την κορυφή ως τα νύχια και στο τέλος δεν άντεξε άλλο και σχολίασε:

-         Τρώμε καλά τελευταία, βλέπω! Η μαμά σου πρέπει να έχει τρελαθεί να φτιάχνει πίτες και γλυκά.

-         Υπονοείς  κάτι; ρώτησε η Αλίκη.

-         Εεε, όχι, όχι!!! Εμένα μ’ αρέσουν τα παραπάνω κιλά αλλά βλέπω ότι το φερμουάρ σου διαμαρτύρεται.

  Η Αλίκη τα έχασε, δεν πίστευε ότι θα φαίνονται τόσο πολύ 5-6 παραπανίσια κιλά. Θεέ μου, σκέφτηκε , πρέπει να αδυνατίσω τώρα ή μάλλον χτες.

  Αποφασιστικά ανοίγει τον υπολογιστή και αρχίζει να ψάχνει  για γρήγορες δίαιτες. Βρήκε πολλές, πάρα πολλές και χάθηκε ανάμεσά τους. Πήγαινε με το ποντίκι πότε στη μία, πότε στην άλλη και ξανά από την αρχή.

  Στο τέλος το ποντίκι αγανακτισμένο ζωντάνεψε και στρογγυλοκάθισε δίπλα της στον καναπέ. Παράγγειλε ένα γιαούρτι παγωμένο με μέλι και ξηρούς καρπούς και μία πορτοκαλάδα και αμέσως άρχισε τη διάλεξη για τη διαφορά ανάμεσα σε επικίνδυνες δίαιτες και υγιεινή διατροφή.

-         Αλίκη, σύνελθε! Απαγορεύονται οι αυστηρές δίαιτες. Καταστρέφουν τον οργανισμό και ξαναπαίρνεις γρήγορα  όλα τα κιλά που έχασες κι ακόμη περισσότερα. Και ξαναμπαίνεις στη διαδικασία για νέα δίαιτα. Έτσι η δίαιτα σού γίνεται έμμονη ιδέα και δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο παρά το πώς θα αδυνατίσεις ακόμη περισσότερο. Και έτσι ανοίγεις την πόρτα στη νευρική ανορεξία που είναι αρρώστια όχι του σώματος αλλά του μυαλού. Όσο αδύνατη κι αν είσαι, θέλεις να αδυνατίσεις κι άλλο. Με τη νευρική ανορεξία καταστρέφεις τελικά το σώμα σου και σε αρκετές περιπτώσεις χάνεις τη ζωή σου. Αυτό που πρέπει  να κάνεις είναι υγιεινή διατροφή. Θα πρέπει να βάλεις στο καθημερινό σου διαιτολόγιο αρκετά φρούτα και λαχανικά, όσπρια και φυτικές ίνες, ξηρούς καρπούς και άπαχα γαλακτοκομικά προϊόντα. Θα πρέπει να περιορίσεις στο ελάχιστο τα γλυκά, τα ανθυγιεινά σνακ και το γρήγορο φαγητό. Και βέβαια θα πρέπει να αρχίσεις να γυμνάζεσαι. Δε θα χάσεις γρήγορα τα παραπανίσια κιλά, αλλά θα φτάσεις σίγουρα στο επιθυμητό αποτέλεσμα χωρίς πολύ κόπο με νόστιμες επιλογές και τα κιλά θα χαθούν για πάντα αν βέβαια αποφασίσεις να κάνεις την υγιεινή διατροφή τρόπο ζωής σου.

  Αυτά είπε το Ποντίκι και ρούφηξε μέχρι τέλος την πορτοκαλάδα του.

  Η Αλίκη κι ο Λαγός αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη συμβουλή του και αμέσως άφησαν στην άκρη τις μισοφαγωμένες κρέπες τους και παράγγειλαν κι αυτοί από έναν χυμό μήλου.

Μ. Παπαμακρή

«Το μαγικό ποντίκι»

  Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα αρχοντικό ζούσαν τρία μικρά παιδάκια που ότι κάνανε, το φωτογραφίζανε. Όταν γίνανε μεγάλα πια παιδιά είχανε την απαίτηση να πάρουν Η/Υ. Τους τον πήρε ο μπαμπάς και παίζανε ασταμάτητα. Μία μέρα ξαφνικά ήθελαν τις φωτογραφίες στο Instagram να τις «ανεβάσουν», μα το «ποντίκι» μαγικά ζωντάνεψε.

-         Ποντίκι: Γεια σας, παιδιά!

-         Παιδιά: Μα, πώς γίνεται και μιλάς;

-         Ποντίκι: Δεν είμαι ένα φυσιολογικό ποντίκι, αλλά ένα «μαγικό» ποντίκι.

-         Παιδιά: Πώς γίνεται αυτό;

-         Ποντίκι: Είναι μεγάλη ιστορία.

-         Παιδιά: Θα μας την πεις;

-         Ποντίκι: Ναι. (Το ποντίκι διηγήθηκε την ιστορία.)

-         Παιδιά: Wow! Τέλεια!

-         Ποντίκι: Να σας ρωτήσω κάτι;

-         Παιδιά: Ναι!

-         Ποντίκι: Αυτές τις φωτογραφίες σκοπεύατε να τις «ανεβάσετε» στο Instagram;

-         Παιδιά: Ναι! Γιατί όμως ρωτάς;

-         Ποντίκι: Για να σας συμβουλέψω να μην τις «ανεβάσετε».

-         Παιδιά: Γιατί;

-         Ποντίκι: Γιατί κάποιοι μπορούν να σας γελοιοποιήσουν μ’ αυτές και να σας κοροϊδέψουν και πολλά άλλα.

-         Παιδιά: Υποσχόμαστε να μην τις «ανεβάσουμε».

-         Ποντίκι: Μπράβο!

-         Παιδιά: Εσύ όμως δε θα πρέπει να ξαναγυρίσεις στη δουλειά σου;

-         Ποντίκι: Είπα να μείνω μαζί σας, αλλά το καθήκον με καλεί!

Και …μπλουμ! Το «μαγικό» ποντίκι έγινε πάλι ποντίκι.

Φ. Πατσατζίδης

«Προσοχή στις φωτογραφίες!»

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο παιδιά που έπαιζαν συνέχεια διαδικτυακά παιχνίδια. Μια μέρα ένας φίλος τους τούς επισκέφτηκε για να παίξουν. Καθώς έπαιζαν, ξεκίνησε η συζήτηση για το διαδίκτυο. Μετά ακολούθησε η συζήτηση για τις φωτογραφίες τους που είχαν «ανεβάσει», τις σχολίαζαν, «ανέβαζαν» κι άλλες  ώσπου και  κάποιος άλλος σχολίασε αυτές τις φωτογραφίες. Τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα!

  Αυτός  που σχολίασε τις φωτογραφίες  φαινόταν ότι ήταν ένας κύριος γύρω στα πενήντα ενώ τα παιδιά ήταν 12 με 13 χρονών. Αργότερα ο άντρας τούς ζήτησε (μέσω διαδικτύου) να «ανεβάσουν» κι άλλες φωτογραφίες. Τα παιδιά, ήταν και τα τρία αγόρια, «ανέβασαν» μια φωτογραφία με τους συμμαθητές τους.

  Την άλλη μέρα το πρωί τα παιδιά έπρεπε να πάνε στο σχολείο. Όταν μπήκαν στην τάξη κανένας δεν τους μιλούσε κι όλοι ήταν μουτρωμένοι μαζί τους. Στο σχόλασμα η δασκάλα τούς «έπιασε» και τους ρώτησε τι συνέβη. Τα παιδιά όμως δεν είχαν καταλάβει ακόμα για ποιο λόγο ήταν όλοι μουτρωμένοι μαζί τους.

  Όταν πήγαν σπίτι τους, το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν να πλύνουν τα χέρια τους και μετά να πάνε στον υπολογιστή.

  Ξαφνικά το ποντίκι του υπολογιστή ζωντάνεψε. Τα παιδιά έκπληκτα το ρώτησαν τι τους θέλει. Το ποντίκι τούς εξήγησε ότι δεν πρέπει να «ανεβάζουν» φωτογραφίες στο διαδίκτυο ακόμα κι αν τους το ζητήσει κάποιος. Τα παιδιά διέγραψαν όλες τις φωτογραφίες, αλλά δεν ήξεραν ότι τις έχουν δει ήδη κάποιοι άλλοι και ότι τις έχουν αποθηκευμένες.

  Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για το σχολείο. Καθώς έμπαιναν στην τάξη, μία συμμαθήτρια τους τούς είπε ότι πια κανένας δεν είναι θυμωμένος μαζί τους, γιατί όλα αυτά τα έκαναν από απροσεξία και από την άλλη είναι και παιδιά. Όμως στην τάξη, την ώρα του μαθήματος, ένας συμμαθητής των παιδιών τους πληροφόρησε πως αυτός έδειξε σε όλη την τάξη τη φωτογραφία λέγοντας ότι την «ανέβασαν» για να τη σχολιάσουν. Εκείνος το έκανε, διότι είχαν τσακωθεί, απλά για να τους εκδικηθεί. Η δασκάλα τον έβαλε τιμωρία και του εξήγησε ότι αυτό που έκανε δεν ήταν καθόλου σωστό.

  Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι, ο μαθητής που έδειξε τη φωτογραφία στην τάξη, ήταν  ο ίδιος που ισχυριζόταν στο διαδίκτυο πως είναι ένας  πενηντάχρονος άντρας!

Ε. Πεγκλή

«Ένα διαφορετικό ποντίκι»

  Μια φορά ήταν δύο παιδάκια που κάνανε bullying και κοροϊδεύανε. Όταν, όμως, μπήκαν στο Facebook είδανε ότι μια φίλη τους είχε «ανεβάσει» μια φωτογραφία με το μαγιό. Τα παιδιά πήγαν να αποθηκεύσουν τη φωτογραφία.

   Ξαφνικά ζωντάνεψε το ποντίκι! «Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησαν τα παιδιά. Απαντάει λοιπόν το ποντίκι: «Αγαπημένα μου παιδιά, σας συμβουλεύω ότι είναι καλύτερα να μην αποθηκεύσετε τη φωτογραφία». Τα παιδιά τού λένε: «Εντάξει δε θα το κάνουμε, αλλά να ξέρεις ότι δε θα το κάνουμε, γιατί είσαι εσύ». «Εντάξει» απαντά το ποντίκι.

  Πουφφφ! Έφυγε το ποντίκι. Τα παιδιά τελικά δεν το κάνανε και ποτέ πια στη ζωή τους δεν κάνανε ξανά bullying!

Ε. Χαρίση

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ...

«Οι τεμπέληδες»

  Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν τόπο μακρινό, ζούσαν δύο αδέρφια ο Γκρεκ και ο Πούη. Αυτά τα αδέρφια ήταν τόσο τεμπέλικα που είχαν εκατό δούλους, ώστε να μη χρειαστεί να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι.

  Κάποια μέρα ο Γκρεκ και ο Πούη αποφάσισαν να κάτσουν στον καναπέ και να παρατηρήσουν τους δούλους τους εν ώρα εργασίας. Ύστερα από αρκετή ώρα παρατήρησης ο Πούη είπε:

-         Ποπό! Τους βλέπεις; Δουλεύουν σαν σκυλιά. Έχουν δουλειές με φούντες!

-         Τουλάχιστον είμαστε σίγουροι ότι δεν κάνουν μισές δουλειές ή δουλειές του ποδαριού, αποκρίθηκε ο Γκρεκ.

-         Ναι! Όντως! Όμως μην ξεχνάς ότι η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, υπενθύμισε ο Πούη.

-         Σωστά! συμφώνησε ο Γκρεκ.

-         Τι προτείνεις να κάνουμε; ρώτησε ο Πούη.

-         Ίσως θα μπορούσαμε να τους δώσουμε ρεπό για μία ή δύο μέρες και να κάνουμε μόνοι μας τις υπόλοιπες δουλειές, πρότεινε ο Γκρεκ.

-         Με δουλεύεις; φώναξε ο Πούη.

-         Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, είπε ο Γκρεκ.

-         Ούτε εγώ! αναστέναξε ο Πούη.

     Μετά από δέκα λεπτά ο Γκρεκ είπε:

-         Ουφ! Κουράστηκα να σκέφτομαι. Για την ακρίβεια βαρέθηκα. Πάω για ύπνο.

-         Εδώ που τα λέμε, άρχισα κι εγώ να βαριέμαι. Λέω να σε ακολουθήσω στο υπνοδωμάτιο, συμπλήρωσε ο Πούη.

  Τα δύο τεμπέλικα αδερφάκια κοιμήθηκαν για επτά ώρες. Όταν ξύπνησαν δε θυμόντουσαν το θέμα το οποίο έπρεπε να λύσουν. Και λογικό ήταν, μετά από τόσο ύπνο!

Μ. Νικολακοπούλου

«Το γατοπούλι»

  Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα γατοπούλι. Καθημερινά κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέπτη και αναρωτιόταν, γιατί οι άλλοι το παρατηρούσαν με περιέργεια. Έβρισκε πως ήταν πολύ κομψό και χαριτωμένο.

  Του άρεσε να τρέχει γρήγορα και να παίζει με τις γάτες. Επίσης, απολάμβανε τις πτήσεις μαζί με τα πουλιά. Μετά από ένα γευστικό πρωινό, δεν υπήρχε καλύτερη διασκέδαση από ένα ιπτάμενο ταξιδάκι!

  Πολλές φορές αγαπούσε να κάνει περίπατο ή να αγναντεύει τον κόσμο από ψηλά, σκαρφαλωμένο στο πιο ψηλό και δυνατό δέντρο. Και έψαχνε επίμονα έναν φίλο για να μοιραστεί τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του και τις κρυφές επιθυμίες του.

  Μια μέρα συνάντησε τις γάτες της γειτονιάς του και τις είδε αγριεμένες. Είχε προηγηθεί ένας μεγάλος γατοκαβγάς  και ήταν όλες τους με το τρίχωμα όρθιο και τα νύχια σε ετοιμότητα. Τις πλησίασε και τις ρώτησε απορημένο για τον λόγο που είχαν τσακωθεί τόσο πολύ. Εκείνες αποκρίθηκαν ότι κάποια στραβοκοίταξε μιαν άλλη με αποτέλεσμα να παρεξηγηθεί η δεύτερη. Όταν το είπε στις φίλες της, παρεξηγήθηκαν κι αυτές και έτσι άρχισαν όλα!

   Συνεχίζοντας τον δρόμο του έφτασε στο πάρκο της πόλης και συγκεκριμένα στο πιο όμορφο μέρος του πάρκου με τα ανθισμένα δέντρα και το πλούσιο φύλλωμα. Εκεί άκουσε τα πουλιά να συζητούν εκνευρισμένα αντί να κελαηδούν μελωδικά. Ήταν τόσο έντονη η συζήτηση που ένας διαβάτης – ο οποίος καθόταν σ’ ένα παγκάκι για να ξεκουραστεί – αναγκάστηκε  να φύγει, γιατί  τον έπιασε πονοκέφαλος! Το γατοπούλι ρώτησε τι συνέβη και τα πουλιά τού απάντησαν πως, καθώς κελαηδούσαν, ένα πουλί έκανε λάθος σε μια νότα και το τραγούδι όλων κατέληξε σε παραφωνία.

  Έτσι σκέφτηκε πως κανείς τελικά δεν είναι ευχαριστημένος και ότι παρόλο που οι γάτες έμοιαζαν η μία με την άλλη  και τα πουλιά είχαν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στην εξωτερική τους εμφάνιση, πάλι δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους. Άρα, εκείνο που είχε περισσότερες ικανότητες από τις γάτες και τα πουλιά, αφού μπορούσε να κάνει δυο πράγματα μαζί, ήταν σε πλεονεκτικότερη θέση και γι’ αυτό θα έπρεπε να απολαμβάνει αυτά τα προνόμια και όχι να νιώθει άβολα.

  Το γατοπούλι αισθάνθηκε όμορφα με τον εαυτό του και η χαρά του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν πρόσεξε το βλέμμα ενός παιδιού· ένα βλέμμα τρυφερό και ζεστό που άγγιξε την καρδιά του και την έκανε να χτυπάει γρήγορα. Σίμωσε κοντά στο παιδί, αφέθηκε στα χάδια του και ένιωσε πως γεννιόταν μια αληθινή και δυνατή φιλία που κάνει ασήμαντες τις διαφορές που μας χωρίζουν..

Κωνσταντίνα Σταυροπούλου